ستاره‌ای که این انفجار از آن شکل گرفته، در حقیقت مدت‌ها پیش، در ابر ماژلانی کوچک به‌عنوان یکی از دو قمر کهکشانی راه شیری، منفجر شده است. اکنون یک جسد گازی در حال انبساط و به عبارتی یک ابرنواختر از این ستاره به جای مانده که با نام 1E 0102.2-7219 شناخته می‌شود و برای نخستین بار توسط رصدخانه‌ی اینشتین ناسا و در طیف پرتو ایکس کشف شد. پژوهشگران برای تعیین سن آن، تصاویر بایگانی شده‌ی هابل را مطالعه کردند و با فاصله‌ی 10 سال کاوش‌ها در نور مرئی را تکرار کردند. این تیم به سرپرستی «جان بانووتز» (John Banovetz) و «دنی میلیساولژویچ» (Danny Milisavljevic) از دانشگاه پوردو، سرعت 45 توده‌ی گازی غنی از اکسیژن به شکل بچه قورباغه را که توسط انفجار ابرنواختری به بیرون پرتاب شده بودند، اندازه‌گیری کردند. با توجه به اینکه اکسیژن یونیزه شده در نور مرئی بیشترین درخشش را دارد، یک ردیاب مطلوب برای بررسی حرکت مواد کیهانی محسوب می‌شود.
برای محاسبه‌ی سن دقیق انفجار، منجمان 22 توده‌ی سریع گاز خروجی یا گره را انتخاب کردند. آن‌ها تشخیص دادند که سرعت این اهداف با گذر از مواد میان‌ستاره‌ای کاهش می‌یابد. سپس حرکت گره‌ها را به عقب شناسایی کردند تا جایی که محل خروج آن‌ها در یک نقطه همگرا شد و بدین ترتیب محل آغاز انفجار ابرنواختری را تشخیص دادند. با مشخص شدن این موضوع، آن‌ها می‌توانستند مدت زمانی که طول می‌کشد تا این گره‌های سریع از مرکز انفجار به مکان فعلی خود برسند را محاسبه کنند.
طبق تخمین آن‌ها از زمان و مکان این انفجار ابرنواختری، نور حاصل از انفجار، 1700 سال پیش و دوران سقوط امپراتوری روم به زمین رسیده است. اما از آنجا که این ابرنواختر در یکی از ابرهای ماژلانی قرار دارد و فقط برای ساکنان نیمکره‌ی جنوبی زمین قابل مشاهده است، متأسفانه هیچ ثبتی از این رویداد انجام نشده است.